Dat was de beste keuze die ik in mijn 32-jarig bestaan gemaakt heb. Nou nou, denk je misschien, is dat niet wat overdreven? Of misschien zit je enthousiast te knikken terwijl je denkt: geweldig dat was ook mijn beste keuze ooit! Wat je nu ook denkt, voor mij was het de keuze die mijn leven compleet veranderde. God vulde een leegte in mij op, waarvan ik het bestaan niet eens kende.
Ik groeide op zonder geloof, zonder een God in mijn leven. Openbare basisschool, geen kerkbezoek met kerst en geen kinderbijbel voor spannende verhalen. Wel had ik een fijn gezin en een stabiele thuissituatie. Ik was geen denker, geen filosoof, dus dacht niet echt na over de diepere dingen in het leven. Totdat ik klaar was met mijn studie … Altijd hard gewerkt voor het vwo en daarna de universiteit. Tja, en wat moet je als je klaar bent? Je hele leven, dag in dag uit, gaan werken? Zonder einddoel? Ik zag het zwarte gat komen … Maar mijn uitzendwerk bij de EO en mijn reis naar Australië veranderden alles! Ik werd als het ware stilgezet om na te denken over het leven, over waar het allemaal om draait, ik werd geconfronteerd met mezelf en mijn patronen én hoorde voor het eerst over God. Ik vond het wel interessant, dus waarom niet aanhoren dacht ik. Mijn eerste dagen binnen de EO-muren kenmerkten zich door een gevoel van welkom zijn, oprechtheid. De wekelijkse personeelsbijeenkomsten (soort mini-kerkdienst noem ik het maar even) riepen bij mij de gedachte op: als iedereen probeert te leven volgens deze ‘richtlijnen’, dan ziet de wereld er een stuk mooier uit. Mijn soloreis naar Australië maakte alles persoonlijk doordat God mij zelfs daar zocht! Op een bankje aan een prachtig strand kwam ik iemand tegen die mijn collega’s van de EO kende, christen was en mij meenam naar een bijbelkring, met wederom oprechte mensen die mij een warm welkom gaven, alsof ik er al jaren over de vloer kwam. Toen God gebeden ging verhoren (ik was inmiddels op aanraden van collega’s begonnen met bidden – een hele rare gewaarwording als je dit nog nooit gedaan hebt, kan ik je vertellen! J), was het op een gegeven moment zo duidelijk dat ik er niet meer omheen kon. God bestaat en Hij kent mij! Geen rationele keuze in de trant van ‘ik geloof wat er in de Bijbel staat’, maar een keuze gedreven vanuit persoonlijke ervaringen met God, een verlangen naar ‘het niet meer alleen hoeven te doen’ en een overtuiging van zijn bestaan. En ik heb nooit een seconde spijt gehad!
God zocht mij, zonder dat ik naar Hem op zoek was. Dat maakt me af en toe, en ja nu ook weer, nog steeds aan het huilen. De grote God, die alles heeft gemaakt, was op zoek naar mij en had geduld tijdens mijn vragen en mijn zoektocht totdat ik mijn hart kon openen voor Hem!
Laten we bidden voor mensen die Hem niet kennen. God kent hen wel en weet wat er in hun harten speelt en hoe Hij ze kan bereiken. Zelfs als er niemand voor hen bidt, omdat ze geen christenen kennen. Laten we ook het vertrouwen op God vasthouden, dat alles uiteindelijk van Hem afhangt! Hij gaat door met de zoektocht naar zijn kinderen. Ik ben het levende bewijs.