Schrijfster worden, jarenlang was dat een ver-van-mijn-bedshow. Iets wat alleen was weggelegd voor mensen met een grote fantasie en een dikke duim. Mensen die spannende avonturen beleven, een heel interessant leven hebben, of veel hebben meegemaakt. Mensen met een groot gevoel voor taal, literaire aanleg en een graad in het een of ander…
Mensen die niet zijn zoals ik. Gewoon. Zonder veel verbeelding. Een heel bescheiden duimpje. Saai leven. Aanleg voor van alles, behalve literatuur. Geen eclatante diploma’s of carrière. Niets waarvan je zegt: daar zou je nu eens een boek over moeten schrijven. Niets wat je doet denken: zij is een geboren schrijfster. Niets wat uitgevers ertoe zou bewegen om met mij in zee te gaan. En toch was daar plots een mailtje. Van een uitgever. Met één zin die heel mijn wereld op zijn kop zette.
Stiekem denken we aan een boek van jou!
Wat er in die minuten, uren en dagen daarop allemaal precies geschiedde, laat ik aan je verbeelding over, maar het laat zich ongeveer samenvatten in een paar zinnen. Onaanspreekbaar vanwege uitzinnige vreugde. Arm bont en blauw wegens overmatig knijpen. Bellimiet fors overschreden. Gat in het plafond…
Na die paar dwaze dagen, nog een aantal mailtjes en een gesprek op een heel leuk plekje in Amsterdam met nog leukere mensen, was het ongelooflijk, maar waar. Mijn droom, waarvan ik altijd had gedacht dat het een droom zou blijven, stond op het punt om uit te komen, want op de een of andere manier waren de uitgever, redacteur en de marketingcoördinator het erover eens. Er school een schrijfster in mij. Oftewel…
Ik. Zou. Een. Boek. Gaan. Schrijven.
Een dagboekje was het idee en ik – allang blij dat geen vuistdikke roman, een theologisch naslagwerk of een of ander psychologische verhandeling moest worden – stemde grif in. Hoe moeilijk kon dat nu zijn? Helemaal als je bedenkt dat elke stukje slechts zeshonderd tekens mocht bevatten. Appeltje-eitje, toch? Die driehonderdzesenzestig stukjes zou ik weleens uit mijn mouw schudden. Zo gezegd, zo… niet gedaan.
Na een stukje of vier wist ik opeens weer waarom ik altijd overtuigd was geweest van het feit dat ik geen schrijfster zou worden. Ik heb geen grote fantasie. Ik heb geen dikke duim. Ik beleef geen spannende avonturen. Ik maak niet veel mee. Ik heb geen interessant leven. Zodra ik me dat opnieuw realiseerde, zakten mijn schouders omlaag en mijn hoop stortte in. Eindelijk was er de kans om mijn droom waar te maken en nu lukte het niet. Hoe frustrerend wil je het hebben?
Schoorvoetend mailde ik de redacteur mijn vier miserabele stukjes met het voorstel om me maar iets anders voor me te verzinnen, als ze me überhaupt nog wilden. Raar genoeg wilden ze dat. Sterker nog, ze vonden de stukjes leuk. Wij zijn enthousiast! stond er in het mailtje. Zou je het zien zitten om verder te schrijven? Wij zien het zitten!
Ehm, even tussen ons, ik zag het niet zitten, maar na zo’n reactie durf je natuurlijk geen nee te zeggen en dus begon ik vol goede moed opnieuw aan het karwei.
Stukje na stukje werd geschreven. Over een Syrische buurman en de Albert Cuypmarkt. Over een nieuwe ijssalon en een zoekgeraakte baby. Over een sok in de keukenla en een vijfling. Over een doolhof en nog veel meer. Net zolang tot er niets meer uit mijn vingers kwam en alle stukjes op papier stonden.
Driehonderdzesenzestig cadeautjes.
Inmiddels zijn ze gebundeld en is daar nu het allerleukste dagboekje ooit! Bovendien is het niet zomaar een dagboekje – het is een pakje vol beloften en liefdesverklaringen van niemand minder dan God. Driehonderdzesenzestig geschenken van Hem, voor jou – elke dag een cadeautje.
Veel uitpakplezier!
Bestel hieronder het dagboek ‘Elke dag een cadeautje’ van Daniëlle.